Onmisbare Grote Albums waren er niet in 2012, toch was het een mooi muziekjaar. Meer dan ooit werd terug gegrepen op het verleden. Retro is dan ook de rode draad bij dit lijstje van beste albums.
1 The Lion’s Roar – First Aid Kit
Betoverende tweede album van de Zweedse folkzusjes Söderberg. Ik schreef het al eerder op deze plek: prachtige samenzang, stemmen als frisse Scandinavische bergbeken. De meisjes halen de mosterd bij nieuwe folkbands als Fleet Foxes, maar hebben toch een volkomen origineel geluid. Perfecte winterplaat.
2 Blues Funeral - Mark Lanegan Band
In februari was daar ineens een sfeervol en duister nieuw solo-album van voormalig Screaming Trees-zanger Mark Lanegan. Gruizig is een understatement voor de stem van deze grunge-veteraan, die klinkt alsof hij zojuist een schep steenkolen heeft doorgeslikt. Op Blues Funeral worden zijn sombere teksten (“Now if you found a razorblade, and took it to your wrist”) begeleid door vuige gitaren, stampende drums en sobere elektronica.
3 Algiers – Calexico
Calexico, dat was toch die band met van die spaghettiwestern-muziek? Klopt, maar op het album Garden Ruin (2006) was die aanpak al ingeruild voor een veel breder geluid, waar behalve texmex ook country en southern rock doorheen sijpelde. Die lijn werd doorgetrokken bij de volgende albums, en bereikt op Algiers een voorlopig hoogtepunt.
4 Following Sea – dEUS
Nog geen jaar na Keep You Close kwam de beste band uit België alweer met een nieuw album, en een verrassend toegankelijke deze keer. Een toefje strijkers hier, een dansbaar ritme daar en zelfs een Franstalige track: het lijkt alsof bij Tom Barman en de zijnen het spelplezier voorop heeft gestaan. Ach, als dat zo’n afwisselend album oplevert is dat helemaal niet erg.
5 Port Of Morrow – The Shins
Het alom bejubelde Wincing The Night Away (2007) leek even de zwanenzang van de band rond James Mercer. Maar de voorheen zo sombere zanger/gitarist herpakte zich en leverde met Port Of Morrow een indrukwekkend comeback-album af, dat uitblinkt in sterke melodieën en een kristalheldere productie.
6 Heavy Flowers – Blaudzun
Hij ziet er niet uit, met zijn zwarte kleding, rare kapsel, baard en grote bril. Maar laat singer/songwriter Johannes Sigmond, oftewel Blaudzun, maar schuiven. Met het album Heavy Flowers (en steun van DWDD) brak hij op de drempel van 2012 definitief door, om vervolgens de Nederlandse clubs en festivals plat te spelen.
7 Allah-Las – Allah-Las
Wat een mooi kerstverhaal : vier arme knapen werken in een videotheek, beginnen een bandje, nemen een album op en worden een hype onder muziekrecensenten. Het overkomt de mannen van Allah-Las. Hun debuut valt onder de categorie: zorgvuldig gereconstrueerde sixties rock. We horen echo’s van surfbands als The Beach Boys, maar ook vroege Stones en Kinks. Knap, maar wel benieuwd of de band ook zonder het retrojasje overeind blijft.
8 Sunken Condos – Donald Fagen
Donald Fagen, de Nutty Professor van de jazzrock, maakt al ruim 40 jaar briljant gecomponeerde, jazzy popmuziek. Met Walter Becker doet hij dat onder de naam Steely Dan, de perfectionistische band die groot werd in de seventies. Maar ook zijn solowerk mag er zijn. Sunken Condos grijpt terug naar de legendarische Steely Dan-albums Gaucho en Aja: coole, ontspannen jazzrock, gespeeld door de beste (sessie)muzikanten en zoals altijd perfect geproduceerd.
9 Anne Soldaat – Anne Soldaat
Anne Soldaat, dat is geen naam om de wereld mee te veroveren. Jammer, want het tweede solo-album van de voormalige gitarist van Daryll-An is er een van wereldklasse. Elf puntgave liedjes waar werkelijk alles aan klopt. Iets té perfect, was het oordeel van sommige recensenten. Dat lijkt me een luxe-probleem.
10 Company – Andy Burrows
Vorig jaar maakte hij met Editors-frontman Tom Smith het kerstalbum Funny Looking Angels (ook een tip voor déze kerst!). Maar Andy Burrows kan het ook in zijn eentje, zoals hij bewijst met Company. Muzikaal gezien waait de wind uit verschillende hoeken: van folk, rock en Beatlesque pop tot flarden jazz. Heel mooi gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten