De blaadjes vallen, de feestdagen komen er aan. Tijd voor het grote najaarsoffensief van de platenmaatschappijen: de nieuwe albums (en bijbehorende singles) vliegen je om de oren. Onze selectie uit het aanbod van deze week.
1 Because I Know That I Can – Andy Burrows
Andy Burrows, waar kennen we die ook alweer van? Nou, van de band Razorlight bijvoorbeeld. En van Funny Looking Angels, het verrassende kerstalbum dat hij vorig jaar opnam met Editors-frontman Tom Smith. Dat Burrows het ook in zijn eentje kan laat hij zien met de cd Company. Het is een perfecte herfstplaat: veel ballads, subtiele arrangementen, fijne strijkers en kraakheldere achtergrondzang. Muzikaal gezien waait de wind uit verschillende hoeken: van folk, rock en Beatlesque pop tot flarden jazz. Mooi voorbeeld is de single Because I Know That I Can, een nummer dat simpel begint en dan laag voor laag wordt uitgebouwd. Heel mooi gedaan.
2 Gloria – Junkie XL
Synthesised, het nieuwe album van Junkie XL (Tom Holkenborg), is een staalkaart van de dance. Een eindeloze stroom van stijlen uit heden en verleden dendert voorbij: van Italo disco en Pet Shop Boys-achtige confectiedance tot obscure acid en trance. Maar ook andere invloeden zijn hoorbaar: Bonzai doet denken aan Mike Oldfields Tubular Bells en Gloria klinkt als een vette glamrockstamper van, pak hem beet, The Sweet of T Rex. Ja, dit is een album voor de dansvloer. Maar ook gevarieerd en toegankelijk genoeg voor de auto, de keuken of de huiskamer. Draai Synthesized knetterhard, en maak een diepe buiging voor zoveel creativiteit en vakmanschap.
3 I’m Not The Same Without You – Donald Fagen
Op zijn vierde solo-album zit Steely Dan-zanger en -oprichter Donald Fagen in zijn comfort zone: coole, strakke jazzrock, gespeeld door de beste sessiemuzikanten en zoals altijd perfect geproduceerd. Zijn solowerk wijkt nooit veel af van de legendarische Steely Dan-sound. De nummers klinken hooguit wat losser en funkier, en hij maakt iets minder gebruik van achtergrondzangeressen. Tekstueel is het dit keer wat minder zwartgallig dan op voorgaande albums. Zo gaat I’m Not The Same Without You over de voordelen van een verboken relatie: “I feel much stronger than I have in years, my mind is sharp, and my spirit’s high”.
4 Lightning Bolt – Jake Bugg
Jake Bugg wordt door de Engelse muziekbladen gehyped als “de Britse Bob Dylan”. Die ophef heeft gewerkt: zijn titelloze debuut komt deze week op 1 binnen in de Britse albumlijsten. De vergelijking met Dylan gaat niet overal op. In Country Song en Simple As This lijkt hij inderdaad een jonge Bob (met een vleugje Simon and Garfunkel), maar Two Fingers en de single Lightning Bolt hebben een ander geluid, dat wel zwaar op de sixties leunt. 18 jaar is ‘ie pas, deze Jake. Daar kunnen we nog veel plezier aan beleven, als hij de hype tenminste overleeft.
5 Lazin’In The Sunshine – Jonathan Jeremiah
In eigen land wordt de Britse zanger Jonathan Jeremiah afgeserveerd als een tweedehands Tom Jones. In Nederland was zijn debuutalbum Solitary Man dankzij dj Gerard Ekdom wél succesvol. Het is daarom niet toevallig dat Jonathans tweede album Gold Dust een Hollands tintje heeft: het werd opgenomen met het Metropole Orkest, de inspiratie voor de vrolijke single Lazin’ In The Sunshine kwam van een middagje Vondelpark. Net zoals op zijn debuut zijn de orkestraties weer smaakvol, de liedjes blijven dit keer helaas iets minder hangen. Op 4 november treedt Jeremiah met het Metropole Orkest op in theater Carré.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten