Politieke liedjes

Op 12 september gaan we naar de stembus. Geert Wilders krijgt inspiratie van Eye Of The Tiger, de SP heeft de Raggende Manne als huisband en de VVD zal wel weer een dixieland-orkestje inhuren. Zeker is dat de partijen niets te maken willen hebben met politieke popliedjes, want daarin komen politici er niet al te best af. De top 5:

1 Bram Vermeulen – Politiek

“Politiek, politiek. Ik ben er niet, ik ken ze niet”. In het bekendste Nederlandse popliedje over politiek zingt Bram Vermeulen over mensen die weinig op hebben met het Binnenhof: “Politiek, politiek. Ik kijk niet en ik zeg niets”. Na de split van Neerlands Hoop richtte Vermeulen in 1980 nederpopband De Toekomst op. Het was de tijd van het kabinet Van Agt-Wiegel, Bestek ‘81 en de etentjes in Le Bistroquet. Het nummer werd een bescheiden hit, maar het thema politieke desinteresse is nog steeds actueel. In 2010 stemde een kwart van de Nederlandse kiezers niet. 

2 Coldplay – Politik

Gaat niet echt over politiek, wel over de hoop op een betere wereld. “Wounds that heal and cracks that fix. Tell me all your politik”. Chris Martin schreef het op 13 september 2001, twee dagen na de aanslag op het WTC. Politik is 1 van Martins favoriete Coldplay-liedjes en was vaak het openingsnummer bij concerten van de band.

3 De Tegenpartij – Van Kooten en De Bie

Geen gezeik, iedereen rijk! Het was een briljante zet van Kees van Kooten en Wim de Bie om hun alter-ego’s Jacobse en Van Es een politieke partij te laten beginnen. De Tegenpartij was bedoeld als satire op de opkomst van extreem-rechts. Toen de Centrumpartij van Hans Janmaat enkele slogans van de “vrije jongens” overnam was het uit met de pret. De realiteit had de satire ingehaald en Koot en Bie trokken de stekker uit het Haagse duo. Vlak voor de verkiezingen van 1981 kwamen Jacobse en Van Es bij een couppoging op het Binnenhof om het leven.  

4 Manu Chao – Politik Kills

“Politik use bombs, politik need torpedoes, politik needs blood”. Voor Manu Chao is het duidelijk: politiek is de schuld van alle ellende in de wereld. “It’s an evidence, politik is violence, politik kills, politik need lies”. De liedjes van deze Frans-Spaanse zanger en activist zijn vaak protestsongs over immigratie, drugs, oorlog en armoede. Hij is geliefd onder anti-globalisten en bevriend met de Zapatistas, een linkse revolutionaire beweging in Mexico. Ironisch genoeg is zijn grootste hit Me Gustas Tu een eenvoudig liefdesliedje.

5 Cream – Politician

De politicus in dit nummer van supergroep Cream is een vieze oude man. “Hey now baby, get into my big black car, I wanna just show you what my politics are”. Ranzig, wat u zegt. En het is nog een lafaard ook: “I support the left, though I'm leanin' to the right. But I'm just not there when it's coming to a fight.” Het liedje staat op Wheels Of Fire uit 1968. De band van gitaargod Eric Clapton schreef het nummer tijdens het wachten op een optreden voor de BBC. 

Schoolliedjes

In alle regio’s is de zomervakantie weer voorbij. Een mooi moment voor een lijstje met schoolliedjes. Daar moeten er duizenden van zijn geschreven. Jonge rockbandjes trappen nu eenmaal graag tegen het instituut onderwijs aan. Ook is school het toneel van vriendschap, oneindige lol of jeugdliefdes. Zijn artiesten op leeftijd, dan blikken ze op hun schooltijd terug als een periode die nog leuk en onschuldig, of juist afgrijselijk en traumatisch was. 5 back to school-liedjes.

1 The Police – Don't Stand So Close To Me - SACD Stereo Version

“Young teacher, the subject of schoolgirl fantasy”. Je moet ze de kost geven, de bakvissen op de voorste rij, smachtend naar dat lekkere stuk van geschiedenis. Of de jongens, die hun ogen niet van de docente wiskunde kunnen afhouden. Sting schreef er een ijzersterk liedje over, puttend uit zijn eigen ervaringen als leraar Engels. Wel raar dat hij niet op de naam van het literaire meesterwerk Lolita kan komen. “He starts to shake and cough, Just like the old man in that book by Nabakov”. In 1986 nam de band voor een verzamelalbum een nieuwe versie van het nummer op. Geruzie over het te gebruiken merk drumcomputer betekende het definitieve einde van The Police.

2 Roger Waters – Another Brick In The Wall, Part 2 - Live

“We don’t need no education”. Pink Floyd-zanger Roger Waters kijkt bepaald niet terug op een fijne schooltijd. Dit is dan ook een regelrechte aanklacht tegen de naoorlogse Britse kostscholen, met hun tirannieke onderwijzers: “Hey, teachers, leave those kids alone!” Het kinderkoor dat halverwege opduikt was een ideetje van producer Bob Ezrin. Hij liet de tekst stiekem door schoolkinderen nazingen, plakte dat achter de oorspronkelijke opnames en zette er een discobeat onder. Another Brick In The Wall, Part 2 werd prompt de enige nummer 1-hit van de band.  

3 Ramones – Rock 'N' Roll High School - Ed Stasium Version

De godfathers van de punk doen Wonderful World van Sam Cooke dunnetjes over, maar dan op hun eigen, diepzinnige manier: “Well I don't care about history, 'cause that's not where I wanna be. I just wanna have some kicks, I just wanna get some chicks!.” Rock ‘N’ Roll High School komt uit de gelijknamige tienerfilm. Het flinterdunne verhaaltje draait om een highschool-leerling die een liedje heeft geschreven voor zijn favoriete bandje (inderdaad, The Ramones). De rector probeert een ontmoeting met zijn idolen op alle manieren te verhinderen. Tevergeefs natuurlijk.

4 John Mayer – No Such Thing

John Mayer gelooft niet in het standaardverhaaltje: high school, college, loopbaan. Hij wil niet dat de rest van zijn leven voor hem wordt uitgestippeld: “They love to tell you stay inside the lines, but something’s better on the other side”, zingt hij op No Such Thing. Het werd zijn doorbraakhit in de VS. Zelf was Mayer  geen hoogvlieger op school. Hij verliet zijn college na 6 maanden en stortte zich full-time op de muziek. Toch nog heel aardig terecht gekomen.

5 Supertramp – School

Ook Supertramp protesteert tegen het slaafse scholierenbestaan, waarin van alles moet en niets mag: “Don't do this and don't do that. What are they trying to do? Make a good boy of you”. Toch is de kracht van dit liedje niet de tekst, maar de lange pianosolo die na 3 minuten en 15 seconden begint. Het werd in de jaren ‘80 gebruikt als tune voor het Veronica-programma Schoolplein. School is alleen in ons land uitgebracht als single. 

Lowlands

Een stuk weiland beneden zeeniveau, 11 podia, meer dan 150 artiesten en 55 duizend bezoekers: Lowlands barst weer los. Het wordt dit jaar zweten in de polder bij Biddinghuizen, want het KNMI voorspelt tropische temperaturen. En dan zijn er ook nog de bandjes waar je het heet van krijgt. Maar wat te kiezen uit het overweldigende aanbod? 5 tips voor gegarandeerd live-spektakel, en liedjes om alvast warm te draaien.

1 The Black Keys – Lonely Boy

Dat The Black Keys vrijdagavond de Alpha tent opblazen met hun zompige retro- slash garagerock is wel zeker. Toch is het niet zo vanzelfsprekend dat ze dit jaar op Lowlands staan. Begin 2011 dreigde een burn-out voor het duo Dan Auerbach en Patrick Carney. De tournee na doorbraak-album Brothers werd de uitgeputte heren te veel, en een reeks optredens werd afgelast. Het in december uitgebrachte El Camino (met succes-single Lonely Boy) bracht nieuwe energie. En dus kan het verwende Lowlandspubliek toch worden platgespeeld.

2 Wilco – Born Alone

De band rond zanger/gitarist Jeff Tweedy bestaat bijna 20 jaar, heeft een uitstekende live-reputatie en wereldwijd een fanatieke schare aanhangers. Toch is Wilco in Nederland nog steeds relatief onbekend. Hun muziek omschrijven als alternatieve rock met een vleugje country doet de groep tekort. Hartverscheurende ballads, gierend gitaarwerk, elektronische experimenten, snoeiharde rockers: het komt allemaal voorbij. En altijd is er dat schurende randje in de liedjes. Let vooral op Nels Cline, volgens het blad Rolling Stone 1 van de beste gitaristen ter wereld. Hij gaat zo fanatiek op in zijn spel dat een whiplash op de loer ligt. Vandaar dat zijn nek na optredens steevast met ijs wordt ingepakt. Zondag met een lange set in de Grolsch tent.

3 C2C – Down the Road

C2C bestaat uit 4 Franse dj’s die het begrip scratchen een geheel nieuwe dimensie geven. Down The Road is daar een fijn staaltje van. Het begint als een duister bluesnummer maar wordt al snel een acrobatische dance-hit waarbij de opgeknipte vocalen, gescratchte mondharmonica-samples en geluidseffecten je om de oren vliegen. Je weet niet wat je hoort. Live schijnt het minstens zo spectaculair te zijn. Gaat dat zien, zondag in de Bravo tent.

4 Django Django – Default

Django Django is zonder twijfel 1 van de hipste acts op het festival. De band debuteerde begin dit jaar met een album dat door de Britse muziekbladen juichend werd ontvangen. De muziek van de 4 voormalige kunstacademiestudenten laat zich moeilijk in een hoekje stoppen. Stampende ritmes, simpele melodielijnen en hypnotiserende zang (met echo’s uit de jaren ’60) bepalen het geluid, maar Django Django klinkt vooral nieuw en anders. Kon wel eens een sensatie worden, vrijdag in de Bravo tent.

5 Mark Lanegan Band – The Gravedigger’s Song

James Brown is dead, en dus maakt Mark Lanegan goede kans op de titel “The Hardest Working Man in Showbusiness”. De afgelopen jaren dook de ex-zanger van The Screaming Trees en Queens Of The Stone Age her en der op als gastvocalist én nam hij albums op met The Gutter Twins, The Twilight Singers en The Soulsavers. En in februari was daar ineens een sfeervol en duister nieuw solo-album, Blues Funeral, en een bejubelde tournee die de grunge-veteraan ook naar Nederland bracht. Wie het gruizige, schuurpapieren stemgeluid van Lanegan toen heeft gemist krijgt op Lowlands een nieuwe kans. Zondag in de Grolsch tent. 

Beste Nieuwkomers

Het muzikale jaar is al ruim over de helft. De platenbazen liggen op het strand. Straks, in september, worden we weer overspoeld met nieuwe albums. Tijd voor een tussenstand. Wie zijn de tot nu toe leukste nieuwkomers van 2012?

Alabama Shakes – Hold On

Ineens was daar die band uit Athens, Alabama met een album vol zompige Southern-soul en bluesrock. Zangeres Brittany Howard klinkt als het nichtje van Jack White (White Stripes), de muziek zit in het hoekje van The Black Keys met een toefje Led Zeppelin. Maar Alabama Shakes zijn vooral zichzelf, op hun ongepolijste en broeierige debuut Boys & Girls en de succesvolle single Hold On. Een tournee bracht ze dit voorjaar naar ons land, live maakte de band de vooruitgesnelde reputatie ruimschoots waar. Een aanwinst.

Michael Kiwanuka – Home Again

Intiem, sfeervol, ingetogen, soms zelfs schuchter. Op Home Again, het debuutalbum van de Oegandees-Britse Michael Kiwanuka, ga je niet uit je plaat. Het is Muziek Om Naar Te Luisteren, liefst laat op de avond of op een brakke zondagmorgen. Kiwanuka wordt vergeleken met seventies-troubadour Nick Drake en soulzanger/gitarist Bill Withers. De BBC riep hem in januari uit tot meest veelbelovende artiest van 2012. Op het North Sea Jazz Festival gaf hij een indrukwekkend optreden, de volgende dag stond Home Again op 1 in de albumlijst. Een groot nieuw talent.

Of Monsters And Men – Little Talks

Met het vrolijke en wonderlijke Little Talks (zeilbootgeluiden!) scoort deze indie-band uit IJsland een onverwachte internationale hit. Of Monster And Men heeft de juiste je-ne-sais-quoi-factor die de muziek toegankelijk maar toch ongrijpbaar maakt. Luister maar eens naar de intrigerende tekst: “Though the truth may vary, this ship will carry our bodies safe to shore”. Fijn ook dat we bij IJsland nu niet meer meteen aan Björk hoeven te denken. De vrolijke toeters uit dit liedje zijn dagelijks als tune te horen in het Radio 1-programma Sport Zomer.

Ren Harvieu – Tonight

Het is een ongelofelijk verhaal: Britse zangeres neemt droomdebuut op, en breekt vlak daarna haar rug. Ze lijkt voor altijd verlamd, maar herstelt volledig na een lange revalidatie en veel doorzettingsvermogen. Waarna ze alsnog triomfen viert met haar debuutalbum. Het overkwam Ren Harvieu. Haar prachtige cd Through The Night, vol rijk georkestreerde liedjes met sixties-feel, klinkt nóg mooier als je de dramatische geschiedenis ervan kent.

Carly Rae Jepsen – Call Me Maybe

Sinds Hit Me Baby One More Time leek het over en uit met onschuldige tienerhits. Zangeresjes riepen voortaan “Fuck you!” (Lilly Allen) en hadden het over SM (Rihanna) of tongen met andere meisjes (Katy Perry). Maar kijk: het is 2012 en de Canadese Carly Rae Jepsen verovert de wereld met een liedje waar zelfs je oma zich niet aan stoort. Carly Rae ziet een leuke jongen en is op slag verliefd: “Hey, I just met you, and this is crazy. But here’s my number, so call me maybe”. Nog een paar van dit soort krakers, en ze wordt net zo groot als Britney Spears ooit was.