dinsdag 17 juli 2012

Onmisbare Stones-liedjes


The Greatest Rock & Roll Band In The World bestaat 50 jaar. Ja, ze zijn te lang doorgegaan. Dat wil zeggen: met albums opnemen. Want al waren de latere albums overbodig, live bleven de Rolling Stones altijd een belevenis. Of het ooit nog tot een tournee komt is ongewis, eerst moeten de heren Jagger en Richards hun gekibbel bijleggen. Tot die tijd zijn we wel zoet met de ontelbare klassiekers die de band uitbracht. Maar waar te beginnen? Vijf liedjes van de Stones die je gehoord moet hebben.

De eerste platen van de Stones bestaan voornamelijk uit covers. Tot Keith en Mick ontdekken dat ze samen best een aardig deuntje kunnen componeren. The Last Time is begin 1965 de eerste Jaggers/Richards compositie die een vette hit wordt, en de heren krijgen de smaak te pakken. Satisfaction zet de band pas écht goed op de kaart. “It was the song that really made The Rolling Stones”, zegt Jagger later. De anekdote  over het ontstaan van het nummer is legendarisch: Richards bedenkt het ‘s nachts in zijn slaap en legt het vast op een cassetterecorder. De volgende morgen luistert Keith het bandje af. “There was about two minutes of acoustic guitar and then me snoring for the next forty minutes”.


  

Eindigt steevast hoog in lijstjes van beste Stones-nummers, toch is Gimme Shelter (van het album Let It Bleed) nooit als single uitgebracht. Er hangt iets duisters en onheilspellends omheen. In 1969, de tijd van oorlog in Vietnam, politieke moorden en wereldwijd oproer in de straten, waarschuwt Jagger dat geweld nooit ver weg is: “Rape, murder!It's just a shot away. War, children, it's just a shot away”. Of, zoals hij het later in een interview zegt: "That's a kind of end-of-the-world song, really”. Gimme Shelter is vaak gebruikt in films, o.a. door regisseur Martin Scorsese. Het is te horen in Goodfellas, Casino en The Departed. 



Whooh, whooh! Tussen 1968 en 1972 maakten de Stones hun vier beste albums. Beggar’s Banquet was de eerste in het rijtje, en daarvan is Sympathy For The Devil zonder twijfel het prijsnummer. In 6 minuten en 18 seconden schetst de Duivel (Lucifer) op een hypnotisch samba-ritme hoe hij het de mensheid door de eeuwen heen lastig heeft gemaakt.”I've been around for a long, long year, stole many a man's soul and faith”. Jagger haalde zijn inspiratie voor het nummer uit het werk van de Franse schrijver Baudelaire. In streng-religieuze kringen hadden de Stones het voorgoed verbruid, ze stonden voortaan te boek als aanhangers van Satan.  



Tattoo You is volgens veel fans het laatste écht goede Stones-album. Toch opmerkelijk voor een samenraapsel van ouder werk. De band wilde snel iets uitbrengen voor de start van een nieuwe tour en poetste overgebleven liedjes van eerdere opnamesessies op. Start Me Up was oorspronkelijk een reggaedeuntje en bedoeld voor Black And Blue (1975). Het werd omgevormd tot rocksong voor Emotional Rescue (1980), maar kwam pas een jaar later terecht op Tattoo You. Start Me Up is hét voorbeeld van een uptempo Stones-nummer. Rauw, energiek, sensueel, elektrisch geladen en alleen al een classic vanwege het monumentale gitaar-intro van Richards. En het ideale openingsnummer voor een Stones-concert. 



In de jaren ’70 flirten de Stones regelmatig met soul, funk en disco. Miss You kwam uit op het hoogtepunt van de disco-rage, en is het ultieme bewijs dat de heren meer konden dan simpelweg rocken. In plaats van het gitaarwerk van Richards spelen de baspartij van Bill Wyman en de mondharmonica van Jagger de hoofdrol. Niet alle fans konden het muzikale uitstapje waarderen, toch werd het in veel landen een nummer 1-hit. Volgens John Lennon is het liedje gebaseerd op zijn nummer Bless You van het album Walls And Bridges. En Prince zei tijdens een concert ooit spijtig dat hij het graag had geschreven. Hoe dan ook, Miss You is een van de laatste écht grote Stones-hits. 


zaterdag 14 juli 2012

Franse vakantieliedjes

De Provence is nog ver. Al ruim vóór Antwerpen begint de achterbank te jengelen.  Ter hoogte van Gent zijn er drie sanitaire stops geweest . De Franse grens nadert, trek in een broodje. "Waar is de koelbox? Oh sjit, die staat nog op het aanrecht."  Na wéér een stop, nu voor peperdure snacks van de benzinepomp, is de stemming voorin tot het nulpunt gedaald. Maar dan is Lille in zicht, tijd voor de Franse muziekstations! Nu begint de vakantie pas écht. Deze actuele hits hoor je in deze zomer in Frankrijk zeker op de radio voorbijkomen.


Zangeres Berry brak in 2008 door met het album Mademoiselle. Opvolger Les Passagers verscheen dit voorjaar, en staat vol met zwoele en prettig in het gehoor liggende liedjes. Het titelnummer doet denken aan de Iggy Pop-klassieker The Passenger. Toeval? Gejat? Ach, op Berry kun je niet boos worden, daarvoor zingt ze te goed. Ook Iggy vergeeft het haar vast. Bij uitstek muziek voor een Frans terras in de zon. Garçon ! Une pression, s'il vous plaît!



Zangeres Shy’m won in  2011 de Franse versie van Dancing With The Stars. Nu staat haar single Et Alors! aan de top van de Franse hitparade. In het liedje maakt ze zich druk over de modepolitie (“de putain de fashionista”). “Wat kan jou het schelen als ik een vlinderstrik en rare herenschoenen draag?  Et Alors! “



Veronica komt naar je toe deze zomer! Dat nostalgische gevoel bekruipt je bij deze hit van DJ Antoine. Hij heeft goed begrepen hoe je een zomerhit scoort (zie de top 5 van vorige week). Het nummer leunt sterk op een accordeondeuntje, altijd fijn bij hoge temperaturen. Ondanks de Franse titel wordt de tekst grotendeels in het engels gezongen: “Baby when you're close to me, I know you are ma Cherie. “ Nee, ook het Franse chanson is niet meer wat het geweest is.



Een blanke rapper die troosteloze en woedende raps afwisselt met melodieuze refreintjes. Die ervan wordt beschuldigd homofoob te zijn. Die geboycot wordt vanwege zijn opruiende en vrouwonvriendelijke teksten.  Eminem? Nee, Orelsan. Maar deze Franse artiest heeft wel heel goed naar zijn Amerikaanse collega geluisterd. De rap van La Terre Est Ronde doet denken aan Eminems “Stan”. Het was begin dit jaar een grote hit in Frankrijk, en staat er nog steeds in de hitlijsten.



De musical 1789: Les Amants de La Bastille gaat komend najaar in Frankrijk in première. En de Fransen zullen het weten: al maanden worden ze doodgegooid met liedjes uit deze megaproductie. De musical gaat over een verboden liefde tijdens de Franse revolutie. Je Veux Le Monde van Nathalia, met de nodige bombast, roffelende trommels en synthetische keyboards, is één van de onvermijdelijke hits. Maar een musicalklassieker? Daarvoor klinkt het nummer te mainstream. Producers Dove Attia en Albert Cohen hadden eerder veel succes met Mozart: l'Opera Rock.  

vrijdag 13 juli 2012

Zomerhits 2012


“Wisselvallig met vooral in het weekend flink wat regen. Temperaturen liggen enkele graden onder normaal.” Aldus het KNMI.  Nee, weertechnisch gezien komt het niet meer goed met de zomer. Gelukkig zijn er genoeg zonnige liedjes waar je het warm van krijgt. Dit zijn de beste zomerhits van 2012!



Niet van de radio af te sláán en al weken op 1 in de hitlijsten. Zonder twijfel dé zomerhit van 2012. Kent alle elementen van een succesvol zomerliedje: een catchy melodie (een forró, een Braziliaanse dans), een gemakkelijk mee te brullen refrein (Tchê Tcherere Tchê Tchê), een zomers accentje(accordeon!) én gezongen in een taal uit een ver, tropisch land (zie ook nr. 4). Tekst gaat zoals het hoort over zon, dames en feestvieren: “Schatje bel me, er is een feest vanavond. Ik wil genieten met jou, tot diep in de nacht. Dansen en springen, want vanavond gaat het gebeuren”. 




Stompzinnig en toch zeer aanstekelijk liedje, in de traditie van de Ketchup Song, We No Speak Americano en de Macarena. Het poëtische refrein luidt: Dad-dad pa-ba-da-na-dads dads, pa-ba-da-na-dads dads.  Of zoiets. Origineel dateert uit 1968, opgenomen door de Russische zanger Mikhail Butman. Die krijgt een rolberoerte als hij deze versie hoort. Doet het uitstekend op krakerige transistorradiootjes (bestaan die nog?), strikte voorwaarde voor een zomerhit. Mag op geen enkele kermis ontbreken. “Hophophop, daar gaat ie weerrr! Zwieren en zwaaien mensen!” 



Springerig liedje met vrolijk ska-ritme. Werd door zanger Will Rendle in vijf minuten geschreven. Tekst komt rechtstreeks uit een Wat& Hoe Engels-boekje: “The rain in Spain falls mainly on the plain”. Will And The People klinken als een kruising tussen Bob Marley en Manu Chao. Gaven dit voorjaar een zonnig tintje aan tal van verregende popfestivals. Debuutalbum zal menig autorit naar zonnige zuiden opvrolijken. 



Slimme hit van producers Romano & Sapienza. Werd in Italië onder hun eigen naam uitgebracht, in de rest van Europa noemen ze zichzelf “Tacabro”. Liedje wordt gezongen door Martínez Rodríguez, een artiest uit Cuba. Onbegrijpelijk, maar pakkend refrein (zie ook nr. 1). Heeft volgens regels van de zomerhit tekstueel weinig om het lijf: “Ik hou van de meisjes doe de Tacata, dans op de muziek doe de Tacata.” Hoge irritatiefactor bij te vaak beluisteren. 



Grensgevalletje. Voldoet niet aan alle voorwaarden, toch goede kans op predikaat zomerhit. Vooral punten voor zonnig reggaeritme. Bonuspunten voor Nederlands fabrikaat. Eigenlijk een cover van de Deense zangeres Nabiha, die op haar beurt weer pikte uit de Womack & Womack-hit Teardrops (“And the music don't feel like it did when I felt it with you”). Volgt u het nog? Bijdehante zangeres Shary-An Nivillac haalde halve finale van The Voice of Holland. Viel op door rare bril, rasta-haar en beugel. Dit kon wel eens haar grootste hit worden.





woensdag 11 juli 2012

Voetballiedjes

Gepubliceerd op 2 juni 2012


Wij Houden van Oranje was een grotere hit, maar Bloed, Zweet en Tranen is veel beter.  De woorden “ voetbal” en “oranje” komen er niet in voor, maar Jinglebells gaat ook niet over kerstmis . Alles zit er in: drama, vriendschap, vreugde, verdriet. Op het lijf van Hazes geschreven dus. Het was zijn laatste hit, voor zijn dood in 2004. Ook geschikt als troostlied bij verlies van Oranje.


Van Duin’s klassieker voor het EK van 1980 is een echte carnavalskraker, in de geest van “Willempie” en “Er staat een paard in de gang”.  Het bijbehorende optreden van de komiek in Op Volle Toeren, met afgezakte voetbalkousen, legerkistjes en alpinopet, staat iedereen van boven de 40 in het geheugen gegrift. Op de b-kant van de single stond “We gaan naar Rome”, ook al zo’n feestplaat. Helaas gingen we niet naar finalestad Rome en werd Duitsland weer eens kampioen.


De meeste voetballiedjes hebben een hoog lalala-gehalte, de kwaliteit is vaak bedroevend. Dat kan beter, dacht Guus Meeuwis, en probeerde het met een echte popsong. Het resultaat is een opzwepend lied (donderende trommels als intro), dat kort voor het WK 2006 werd uitgebracht. Door uitschakeling in de achtste finale (Portugal) werd het slechts een bescheiden hit.


“Prak de bal in het net!” Bob Fosko (Raggende Manne) schreeuwt op onnavolgbare wijze zijn aanmoedigingen vanaf de zijlijn. “Vet op de slof, vol op de wreef, de bal in het net, de doelpalen scheef!”. Je ruikt het gras in dit vrolijke en verfrissend originele voetballied voor het EK ‘94. Tip voor de bondscoach: heel hard draaien in de kleedkamer.


Een goed voetballied? Nee, wel een hoge curiositeitswaarde. Peter Koelewijn schreef het nummer voor Johan in 1969. Maar zingen bleek toch iets anders dan voetballen: Cruijff stond zo stijf van de zenuwen dat er drank aan te pas moest komen. Volgens de website van Koelewijn stond de zangpartij pas na diverse cola-tics acceptabel op de band. Het weerhield De Verlosser er niet van ook nog een Spaanse versie op te nemen, na zijn transfer naar Barcelona.

dinsdag 10 juli 2012

Ruimteliedjes

Gepubliceerd op 1 juni 2012

Met Men in Black 3 en Prometheus draaien er twee langverwachte sciencefictionfilms in de bios. Vijf ruimteliedjes om alvast in de stemming te komen.


Het beroemdste ruimteliedje aller tijden, over een onfortuinlijke astronaut die het kontakt met de aarde kwijtraakt (“Your circuit’s dead, there’s something wrong. Can you hear me Major Tom?”). De titel verwijst naar de baanbrekende sf-film A Space Odyssey 2001.  Het nummer werd uitgebracht in 1969, een maand voordat Neil Armstrong zijn eerste stappen op de maan zette. Over marketing gesproken.


Gaat eigenlijk over ontrouw, ondertussen horen we over de lancering van een satelliet. Beroepscynicus Lou Reed voorspelt dat op Mars spoedig auto’s zullen parkeren. En wie horen we daar hoog meezingen met het refrein? Juist, spacekoning Bowie. Hij produceerde Reeds succesalbum Transformer.


Een ode aan acteur en komiek Andy Kaufman (Latka in “Taxi”), die zijn eigen dood in scene zou hebben gezet. Waarom zou je er niet in geloven? Je gelooft toch ook dat er mannen op de maan zijn geweest? Voor R.E.M.-zanger Michael Stipe een live-favoriet, vanwege de enthousiaste reacties als het basloopje werd ingezet.


Het Franse duo Air is geobsedeerd door ruimte en reizen.  De geluidseffecten op deze track lijken afkomstig van een obscure jaren ‘50-film over aliens. Het is dan ook niet toevallig dat Air later de soundtrack mocht maken bij een heruitgave van Le Voyage Dans La Lune uit 1913, ’s werelds eerste sciencefictionfilm.


 “Hey mom there's something in the backroom. Hope it's not the creatures from above.” Een vrolijke rocksong over onze worst nightmare

Nieuwe Liedjes Van Krasse Knarren

Gepubliceerd op 15 juni 2012


Een album maken? Ze kunnen het nog, deze veteranen van de popmuziek. De beste nieuwe liedjes van vijf artiesten op leeftijd. 


Een ode aan Amy Winehouse door Patti Smith, de Godmother van de punk en new-wave. This is the girl who was having a ball, just a dark smear masking the eyes, smeared it away, blurring in size”. Het is een hoogtepunt op het prachtige nieuwe album Banga. Daarop laat Smith (65) laat zich van haar meest toegankelijke kant zien. Het zonnetje in huis zal ze nooit worden, maar haar poëtische teksten over dood, verderf en vernietiging werden niet eerder zo wonderschoon verpakt.


Tom Jones – Bad As Me
Luister op YouTube

65? 66? 67? Sir Tom Jones heeft maling aan de pensioenleeftijd. Tijdens het Jubilee Concert voor Queen Elisabeth liet hij weer eens horen dat zijn stem nog altijd in brulboeivorm verkeert. De Welshman heeft zijn campy imago afgeschud en maakt sinds zijn vorige cd Serieuze Muziek. En dat gaat hem goed af. Op het nieuwe album Spirit In The Room covert Jones (72) minder bekende liedjes van oa Paul Simon, Leonard Cohen en Paul McCartney, met een sobere muzikale begeleiding. Die formule werkt het best wanneer hij zingt alsof zijn leven er vanaf hangt. Luister maar eens naar het Tom Waits-nummer Bad As Me. 

Een kinderliedje over een mijnwerker, die rouwt om zijn overleden dochter, krijgt hier de vaste Crazy Horse treatment: overstuurd gitaargeweld dat de onvaste, nasale zang van Neil Young bijna wegblaast. Het onheilspellende resultaat is te horen op het nieuwe album Americana, de eerste volwaardige Crazy Horse-plaat in 16 jaar. En dat is een hele opluchting, na een aantal nogal wisselvallige soloalbums van Young (66). Nieuwe nummers staan er niet op, wel bewerkingen van folk- en kinderliedjes als This Land Is Your Land en Oh Susannah. Die passen Crazy Horse als een oude jas, toch knaagt er iets: het verlangen naar een echt nieuw meesterwerk van deze band, zoals  Rust Never Sleeps uit 1979.


Je moet als bejaarde countryzanger lef hebben om een cover op te nemen van The Scientist: een van de meest geliefde nummers van Coldplay. Het is de laatste track op een nieuw album met liedjes van door Willie Nelson bewonderde artiesten. De aanpak van veteraan Nelson (79) doet in de eerste maten denken aan de American Recordings van Johnny Cash: een doorleefde stem en een akoestische gitaar. Dan valt een steelgitaar in en krijgt The Scientist een countrytintje. Met drums, bas en een stemmig koortje eindigt het als een popsong, die dichter bij het origineel blijft dan je zou verwachten. Smaakvol gedaan, zoals het hele album “Heroes”. Maar of Coldplayfans het zullen pruimen?


Joe’s nieuwe album Analog Man is zijn eerste soloplaat  in 20 jaar. De goofy gitarist en de man die The Eagles ballen gaf (hij is bandlid sinds “Hotel California”) levert een degelijke rockplaat af, die helaas ook een tikje braaf is. Walsh (64) zingt over zijn fijne gezinsleven (Family) en hoe het is om van de drank af te zijn (One Day At A Time, Lucky That Way). Op Analog Man gaat hij tekeer tegen het digitale tijdperk: “When something goes wrong I don't have a clue, some 10-year-old smart ass has to show me what to do”. Het is het leukste nummer van het album. Een nieuwe Rocky Mountain Way of Life’s Been Good staat er niet op. Jammer.

Beach Boys Liedjes


Gepubliceerd op 22 juni 2012

Ondanks sterfgevallen, langdurige depressies, drugs- en drankgebruik, geruzie en ander ongemak hebben ze het gehaald: The Beach Boys bestaan 50 jaar. Ze hebben een nieuw album uit en zijn zelfs weer op tournee, inclusief muzikaal genie slash nutcase Brian Wilson, die op 20 juni ook nog eens zijn 70-ste verjaardag vierde. Mooie aanleiding voor een lijstje met de mooiste Beach Boys-nummers.

The Mad Genius: Brian Wilson



Triomfantelijk hoorngeschal aan het begin van God Only Knows, voor veel mensen het favoriete Beach Boys-nummer. Voor het eerst werd God in de titel van een popliedje gebruikt, een waagstuk in 1966. Want dit was geen gospel, maar een hartstochtelijke liefdesverklaring: “God only knows what I’d be without you”. Het nummer staat op Pet Sounds, een meesterwerk waarmee Brian Wilson afscheid nam van de vrolijke surfliedjes. Het album vol geluidseffecten, dierengeluiden, exotische instrumenten en vooral briljante composities, inspireerde The Beatles tot het maken van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. 



Het Californische strandgevoel van de jaren ’60, samengebald in een feelgood pop-opera op miniatuurformaat. Good Vibrations was bedoeld voor het album Pet Sounds, maar werd uiteindelijk als zelfstandige single uitgebracht. Brian Wilson trekt de hele studio-trukendoos open: close harmony-partijen, een theremin (whoehoeeehoeee!), rinkelende percussie, een nerveus stuiterende cello, een Hammond-orgel: alles op elkaar gemetseld tot een indrukwekkende wall of sound. Wilson wilde deze aanpak vervolmaken op zijn volgende project, het legendarische album Smile.



Surf’s Up moest het prijsnummer worden van Smile, de plaat waarmee Brian Wilson de Beatles in 1967 wilde overklassen. Toen kwam de concurrentie uit Liverpool met het baanbrekende Sgt. Pepper’s op de proppen. Wilson kreeg een mental breakdown, het Smile-project werd afgebroken (pas in 2004 kwam een nieuw opgenomen versie uit). Surf’s Up dook weer op in 1972 , op het album met dezelfde titel. Het eerste deel van de track werd opnieuw ingezongen door Brians broer Carl, en staat eigenlijk op zichzelf. Met de woorden “Are you sleeping, Brother John?” lijkt het nummer afgelopen. Dan, na een korte stilte, horen we de stem van Brian en een piano, zoals hij die opnam in december 1966, en gaat Surf’s Up vrijwel a capella verder. Het eindresultaat is van een ongekende schoonheid. 



In 1972 was Brian Wilson een mentaal wrak, The Beach Boys bleven platen maken. Sail On, Sailor komt van het in Baambrugge opgenomen Holland. Brian had er weinig mee van doen. Toch redt hij het wisselvallige album met dit prachtige liedje, dat hij nog ergens op de plank had liggen. Al in de eerste maten waan je je op de voorplecht van een zeilboot: “I wrest the waters, fight Neptune's waters, Sail through the sorrows of life's marauders”. Met zang van tijdelijk bandlid Blondie Chaplin.



Vooruit, ook een liedje van That’s Why God Made The Radio: het reunie-album van The Beach Boys, waar alle nog levende bandleden aan meedoen. Bij het eerste nummer Think About The Days lopen de rillingen over je rug. Hemelse close harmony, alsof het 1966 is. Na het uitstekende titelnummer is het even middelmatigheid troef, maar de laatste drie tracks zijn een godsgeschenk voor de fan. From Here To Back Again, Pacific Coast Highway en Summer’s Gone vormen samen een suite, en hadden zo op Pet Sounds of Surf’s Up gekund. Vintage Brian Wilson.

The Beach Boys anno 2012


maandag 9 juli 2012

Liedjes met Girl Power

Gepubliceerd op 29 juni 2012
Sinds de doorbraak van Adele en Amy Winehouse is er bepaald geen gebrek aan eigenzinnige zangeressen: dames met pit en een originele kijk op muziek. Ook de afgelopen weken kwam er weer veel moois uit. Hieronder een selectie van de leukste liedjes.

Kelly Hogan – Whenever Your'e Out Of My Sight
Luister op Youtube

Kelly Hogan? Nooit van gehoord. Toch gaat ze in de VS al een tijdje mee, vooral als liedjesschrijver voor andere artiesten. Op haar nieuwe album I Like To Keep Myself In Pain zingt ze zowel country, soul als pop. Veel hartverscheurende nummers over weggelopen minnaars, foute mannen en verbroken relaties. Of, zoals hier, over een onbereikbaar vriendje. Het fijne orgeltje in de achtergrond is van soullegende Booker T. Jones (Green Onions!). Een prachtplaat, die een groot publiek verdient.


Regina Spektor is Lekker Gek. Net als haar liedjes, die overlopen van rare invallen en onverwachte melodiewendingen. Haar nieuwe album What We Saw From The Cheap Seats staat er vol mee. Het ene moment klinken ze klein en intiem (Firewood), dan trekt Spektor weer alle registers open (The Party, met een grappige trompet-imitatie). Don’t Leave Me (Ne Me Quitte Pas) is géén bewerking van het overbekende Brel-nummer, maar een vrolijk liedje over New York.  Dat prompt eindigt met de zin “I love Paris in the rain”. Lekker Gek dus.


Nog zo’n raar geval. Jesca Hoop was babysitter bij Tom Waits, die haar onder zijn muzikale hoede nam. Ze komt uit een Mormoons gezin en leefde een tijdje in de bergen van Arizona, waar ze met probleemkinderen werkte. Logisch dat haar liedjes verre van gewoontjes klinken. “Oh oh oh, I’m in love with Jacques Cousteau” zingt ze in Ode To Banksy. En in het aanstekelijke Hospital droomt Jesca van een ziekenhuisopname. Want: “ there’s nothing than a broken arm to win your love”.


Marina Lambrini Diamandis, zoals ze in het echt heet, hangt haar tweede cd op aan het fictieve personage “Electra Heart”.  Een vrouwelijke variant op Bowie’s Ziggy Stardust, met dito filosofietjes. Dat conceptalbums al jaren uit zijn is Marina kennelijk ontgaan. Geeft allemaal niet, de liedjes zitten razend knap in elkaar én hebben hitpotentie. Zoals Bubblegum Bitch, dat al na één keer draaien in je hoofd blijft zitten.


Jaja, dat de stem van Rumer op die van Karen “anorexia” Carpenter lijkt, dat weten we nu wel. Dat de Britse zangeres meer is dan een Carpenterkloon bewijst ze op haar tweede cd Boys Don’t Cry, met liedjes van singer/songwriters als Neil Young, Todd Rundgren en Townes Van Zandt. Sara Smile kennen we nog van Hall & Oats, de uitvoering van Rumer is zeker zo goed als het origineel. En okee, helemaal verdwenen is de Carpentersound nog niet (Travelin’ Man). Maar een suikerspin is op z’n tijd best lekker.



North Sea Jazz Liedjes

Gepubliceerd op 6 juli 2012 op de RTL Nieuws 365 app


Dit weekend staat Ahoy weer in het teken van North Sea Jazz. Hoewel North Sea Music een betere naam zou zijn, want een echt jazzfestival is het al lang niet meer. Dit jaar is de programmering breder dan ooit. Jammer voor de die-hard jazzcats, een waar feest voor alle andere muziekliefhebbers. Vijf aanraders, met bijbehorende liedjes.

Tony Bennett & Lady Gaga – The Lady Is A Tramp
Sinatra is al jaren dood, lang leve Tony Bennett. De laatste der grote jazz crooners is waarschijnlijk voor de laatste keer in Nederland. Dat hij al 85 jaar is deert hem niet. Nog steeds knalt Bennett er tijdens optredens een unplugged versie van “Fly Me To The Moon” uit, om te bewijzen dat hij ook zonder microfoon en versterkers kan zingen. Bennett was eind jaren ’80 vrijwel uitgerangeerd, maar maakte in 1994 met een MTV-optreden een onwaarschijnlijke come-back. Zijn liedjes uit The Great American Songbook bleken ook aan te slaan bij de videoclip-generatie. Dit nummer met Lady Gaga (die verrassend goed jazz blijkt te zingen!) komt van zijn heerlijke laatste cd Duets II. Zondag op NSJ in de Amazone zaal.

Tony Bennett en Lady Gaga

Dat een lullig instrument als de trombone ook cool kan zijn bewijst Trombone Shorty: één van de jazzsensaties van dit moment. Op de hoes van zijn laatste cd For True poseert hij er trots mee: eerder als stoere rapper met glimmende biceps dan als jazzartiest. Het album is een fijne cross-over tussen jazz, soul, hip-hop en pop en heeft interessante gastbijdragen van o.a. Kid Rock en Lenny Kravitz, bij wie Shorty ooit in de band zat. Op Do To Me draaft de legendarische Jeff Beck (Yardbirds) op voor een pittige gitaarsolo. Live staat Shorty garant voor spektakel. Vrijdag op NSJ in de Maas zaal.

Trombone Shorty

De vetste beat aller tijden? Van Blondie tot Queen: de baslijn van Good Times is door Jan en Alleman gesampled en gekopieerd. The Sugar Hill Gang gebruikte het als basis voor ‘s werelds eerste rap-hit Rapper’s Delight. Eind jaren ’70 heerste Chic op de dansvloer met een sophisticated discogeluid. De invloedrijke producer/gitarist Nile Rodgers is ondanks een ernstige ziekte weer met zijn band op tournee en doet dit weekend ook Rotterdam aan. Dé kans om Good Times nog eens in de originele versie te horen. Bassist Bernard Edwards is er helaas niet bij, hij overleed in 1996. Vrijdag op NSJ in de Nile zaal.

Nile Rodgers van Chic

Benjamin Herman is misschien wel de meest veelzijdige jazzmuzikant van Nederland. Van soloprojecten tot big-bands (New Cool Collective) en van latin en soul tot experimentele jazz: de saxofonist draait er zijn hand niet voor om. Op North Sea Jazz speelt Herman nummers van zijn laatste project: de soundtrack van Deal, de nieuwe film van Eddy Terstall. Die klinkt als de muziek van een Amerikaanse film-noir uit de jaren ’60. Sfeervol en rokerig, met zijn saxofoon ronkend als een krolse kat. Ook heel genietbaar zonder bijbehorende beelden. Zondag op NSJ in de Darling zaal.

Benjamin Herman

Retro soul is hipper dan ooit, maar Nick Waterhouse maakt het wel heel bont. Dit is geen moderne interpretatie van ouderwetse zwarte muziek, maar een zorgvuldig gereconstrueerde sixties sound. De echo’s, de hoorbaar versleten groeven in vinyl, de overstuurd klinkende microfoon en krasserige blazers: het is allemaal nep, maar wel verdomd fijne nep. Luister maar naar zijn album Time’s All Gone. Benieuwd of hij die ouderwetse sound ook live kan reproduceren. Zaterdag op NSJ in de Congo Square.

Nick Waterhouse